Herakleitos’a Yönelik İki Perspektif: Hegel ve Nietzsche


Özet Görüntüleme: 507 / PDF İndirme: 437

Yazarlar

DOI:

https://doi.org/10.5281/zenodo.7493736

Anahtar Kelimeler:

Herakleitos, Hegel, Nietzsche, Varlık, oluş, tarih

Özet

Herakleitos, ne İyonyalılar gibi Varlığın içerisine oluşu dahil etmeye ne de Elealılar gibi oluşu Varlığın konusu olmaktan çıkarmaya çalışmıştır; onun felsefi stratejisi, bizzat oluşu yegâne Varlık olarak ortaya koymak, Varlık-oluş probleminde üçüncü ve yeni bir aks yaratmaktır. Herakleitos’un kategorileştirilmeye direnen ve kanondaki yeri muğlak olan düşüncesinin, Hegel gibi bütün felsefe tarihi kanonunu sahiplenen ya da Nietzsche gibi kendisinden öncekini yıkarak kendi kanonunu yaratmak isteyen iki farklı filozof tarafından nasıl ele alındığını serimlemek bu makaledeki esas amacımı oluşturacaktır. Bu doğrultuda da Herakleitos’taki oluş kavramının mahiyeti tartışmaya açılacak ve bu oluşun, Hegelci her şeyi ve her anı kapsama iddiasında olan, ereğini evrensellikte bulan bir tarihi mi imlediği; yoksa, Nietzsche’nin iddiasındaki gibi, gücünü olumsallıkta ve amaçsızlıkta bulan ahlak dışı ve estetik bir fenomen olarak zaman mı olduğu karşılaştırılarak, Nietzsche’nin varoluşsal açıdan kapsayıcı yorumunun, Hegel’in spekülatif yorumuna üstünlüğü gösterilmeye çalışılacak ve bu karşılaştırma yapılırken Hegel ve Nietzsche arasındaki ayrılıkların çağdaş tartışmalara nasıl bir kapı araladığı gösterilmeye çalışılacaktır.

Referanslar

Adam, J. (2019). Antik Yunan’ın Din Öğretmenleri, çev. Özgüç Orhan, İstanbul: Pinhan Yayıncılık.

Althusser, L. (1995). Kapital’i Okumak, çev. Celal A. Kanat, İstanbul: Belge Yayınları.

Aristoteles. (1997). Gökyüzü Üzerine, çev. Saffet Babür, Ankara: Dost Kitabevi.

Arslan, A. (2017). İlkçağ Felsefe Tarihi Sokrates Öncesi Yunan Felsefesi, İstanbul: İstanbul Bilgi Üniversitesi Yayınları.

Beiser, F. (2019). Hegel, çev. Seçim Bayazit, İstanbul: Alfa Yayınları.

Deleuze, G. (2019). Spinoza Pratik Felsefe, çev. Alber Nahum, İstanbul: Norgunk.

Deleuze, G. (2016). Nietzsche ve Felsefe, çev. Ferhat Taylan, İstanbul:Norgunk.

Foucault, M. (2011). Felsefe Sahnesi, çev. Işık Ergüden, İstanbul: Ayrıntı.

Habermas, J. (1987). The Philosophical Discourse of Modernity, İng. çev. Fredercik Lawrence, Cambriedge: Blackwell Publishers.

Hegel, G.W.F. (2018). Felsefe Tarihi Thales’ten Platon’a Grek Felsefesi Cilt 1, çev. Doğan Barış Kılınç, İstanbul:Notabene.

Hegel, G.W.F. (1986). Tinin Görüngübilimi, çev. Aziz Yardımlı, İstanbul: İdea.

Heidegger, M. (2020). Hegel’in Tinin Fenomenolojisi, çev. Kaan Ökten, İstanbul: Alfa.

Herakleitos. (2018). Fragmanlar, çev. Cengiz Çakmak, İstanbul: Alfa Yayınları.

Nietzsche, F. (2019). Platon Öncesi Filozoflar, çev. Nur Nirven, İstanbul:Pinhan Yayıncılık.

Nietzsche,F. (2015). Yunanlıların Trajik Çağında Felsefe, çev. Gürsel Aytaç, İstanbul: Say Yayınları.

Nietzsche, F. (1996). Ecce Homo, çev. Can Alkor, İstanbul: Say Yayınları.

Nietzsche, F. (2017). Ahlakın Soykütüğü Üstüne, çev. Ahmet İnam, İstanbul: Say Yayınları.

Nietzsche, F. (2017). Böyle Söyledi Zerdüşt, çev. Mustafa Tüzel, İstanbul: Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları.

Nietzsche, F. (2020). Tarihin Yaşam İçin Yararı ve Sakıncası, çev. Mustafa Tüzel, İstanbul: Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları.

Soysal, Ö. (2011). Habermas ve Foucault: Evrenselcilik ve Öznellik Üzerine Bir Tartışma (Doktora Tezi). Ulusal Tez Merkezi: Tez No: 356252.

Spinoza. (2019). Ethica, çev. Çiğdem Dürüşken, İstanbul: Alfa Yayınları.

İndir

Yayın Tarihi

31-12-2022

Nasıl Atıf Yapılır

ŞEN, E. (2022). Herakleitos’a Yönelik İki Perspektif: Hegel ve Nietzsche. POSSEIBLE, 11(2), 237–255. https://doi.org/10.5281/zenodo.7493736